استرالیا به قرنطینه از راه دور متکی است. در اینجا چیزی است که از درون آموخته ام.

هاوارد اسپرینگز ، استرالیا-در هشتمین روز اقامت دو هفته ای من در تنها مرکز قرنطینه دور افتاده کووید در استرالیا ، با دختر 11 ساله ام در خانه در سیدنی تماس گرفتم تا بپرسم روز او در مدرسه چگونه گذشت. تنها چیزی که شنیدم یک مکث طولانی بود.

او گفت: “بابا.” “شنبه است”

از پنجره به بیرون نگاه کردم ، انگار می توان سردرگمی مرا از رنگ قهوه ای اطراف من پاک کرد-محوطه فلزی یک طبقه ، راهروها ، کیسه های مواد غذایی که به تازگی توسط کارگران روی سپر صورت ریخته شده بود. هنوز ساعت 5 عصر نشده بود و آنها مشغول تحویل شام بودند؟

زندگی در یک کمپ معدنی سابق در انتهای شمال کشور ، در محلی به نام هوارد اسپرینگز – محلی موقت برای صدها مسافر محلی و خارجی ، مجبور است به اندازه کافی منتظر بمانند تا ثابت کنند بدون کووید هستند.

قرنطینه یک دوره فیزیکی و موقتی بین ایجاد اولین بیمارستان ها در مبارزه با مرگ سیاه در اروپای قرون وسطایی است. این عمل ، همانطور که جف مانو و نیکولا تویلی می نویسند در کتاب جدید و جذاب خود ، “اثبات شده ایمن” ، هم یک ابزار پزشکی است و هم “یک استعاره معمولاً شاعرانه برای همه بیماریهای اخلاقی ، اخلاقی و مذهبی: یک دوره انتظار است تا ببینیم آیا چیزی پنهان است یا خیر. در شما آشکار خواهد شد “

تجربه من بیش از آنچه انتظار داشتم در مورد طبیعت انسان ، اما همچنین در مورد راه هایی که باعث می شود همه گیری همه جانبه کشورها را به جریانهای خاص هویت ملی خود بازگرداند ، آشکار شده است. در ایالات متحده ، این فردگرایی است. در استرالیا ، هدف جمعی این است که از بسیاری از افراد بعنوان یک تهدید احتمالی ، بعضاً به قیمت آزادی شخصی محافظت کند.

استرالیا تقریباً تنها در سهم خود در زیرساخت های قرنطینه به عنوان پاسخی بلندمدت به همه گیری همه گیر است. دو اردوگاه دیگر ، هر کدام با ظرفیت حدود 2000 نفر ، در خارج از بریزبن و ملبورن ساخته می شوند و ممکن است سیدنی و پرت چندان عقب نمانند. سایت هایی که “مراکز تاب آوری ملی” نامیده می شوند ، مظهر پایبندی کشور به کووید صفر است.

مقامات می گویند این اردوها ، که عمدتا برای مسافران است اما می تواند برای جداسازی محل های مسری نیز مورد استفاده قرار گیرد ، ضروری هستند زیرا قرنطینه هتل ها بارها به کووید اجازه نفوذ به جامعه را داده است. جهش فعلی دلتا ، که نیمی از کشور را مسدود کرده است ، در ماه ژوئن با راننده فرودگاه واکسینه نشده افراد را به این سو و آن سو آغاز کرد.

هاوارد اسپرینگز که هنوز از زمان کشف بیماری همه گیر ناشی از کووید در سال گذشته پیگیری نکرده است ، مدل جدید است.

پیتر کالینگون ، پزشک و متخصص بهداشت عمومی در دانشگاه ملی استرالیا در کانبرا ، می گوید: “اگر ما خطر محل سکونت مردم را کم کنیم ، فکر می کنم هوارد اسپرینگز کمترین خطر است.” “هتل ها 99 efficient کارآمد هستند ، و این مشکل استرالیا است – آنها 100 not نیستند.”

این نگرش نسبت به تحمل صفر ، مرگ و میر را از Covid بسیار پایین تر از سایر کشورها نگه می دارد ، در حالی که استرالیا را تقسیم می کند. بیشتر مسافرانی که در قرنطینه ملاقات کردم از سیدنی یا ملبورن بودند و سعی می کردند خود را به غرب استرالیا یا کوئینزلند برسانند ، کشورهایی که مرزهای خود را بر روی همه از جایی بسته بودند که حتی ده ها مورد کووید وجود داشت. آنها به ما اجازه ورود و قرنطینه با هزینه خود را نمی دهند ، حتی زمانی که کاملاً واکسینه شده ایم.

بنابراین ما مجبور شدیم به قلمرو شمالی برویم ، تنها جایی در استرالیا که ما را پذیرفت. هوارد اسپرینگز همان چیزی بود که مالت در امپراتوری بریتانیا بود – جایی که شخص دیگری می تواند با این مشکل برخورد کند.

و ما جزو آخرین نفرها بودیم. چند روز پس از فرود در داروین ، مقامات منطقه گفتند که ما از “در” استفاده کرده ایم که بسته خواهد شد. هاوارد اسپرینگز دیگر نمی تواند به عنوان اقامت طولانی مدت استفاده شود.

پل ایتالیانو ، مدیر انرژی که چند سال بعد به همراه خانواده اش به پرت ، پایتخت غرب استرالیا نقل مکان کرد ، گفت: سیاست محبوب است. “وقتی برمی گردیم ، احتمالاً ما نیز می خواهیم دیوار بسازیم.”

به هر حال ، او گفت که این کار می کند: میانگین هفت روز در غرب استرالیا برای موارد کووید در اکثر موارد همه گیری صفر بود.

من متعجب بودم که آیا آمریکایی مانند من می تواند به این روش گرم شود.

اکثر ما در بلوک D – جایی که من در آنجا قرار گرفته بودم و می توانستم با چند نفر در فاصله ایمن از ایوان اتاقها صحبت کنم – با ناراحتی رسیدیم. مایکل نایدا ، مهندس دریایی که در سیدنی زندگی می کند اما در خارج از بندر داروین شغل داشت ، گفت که از شکستن قوانین محاصره و افزایش تعداد موارد ناامید شده است. از نزاع و قیمت ناراحت شدم. پروازهای اضافی به علاوه هزینه های هوارد اسپرینگز (2500 دلار یا 1825 دلار برای 14 روز ، با احتساب غذا) کمی اقتصادی یا علمی به نظر می رسید.

اما در یک لحظه متوجه تغییر نگرش شدم. شاید دسرها ما را نرم کرده باشند – مرنگ تند لیمو ، تارت شکلاتی شاداب. یک روز ، وقتی چرخ دستی های مواد غذایی تصادف کردند ، من به صف ما نگاه کردم و متوجه شدم که همه ما گردن خود را می پیچانیم و از بالکن های کوچکمان خم می شویم ، مانند حیوانات در باغ وحش.

“این کمی پاولوویایی است ، اینطور نیست؟” گفت آقای نایدا. “صدای کالسکه ، کیسه های کاغذی.”

حق با اون بود. اما این یک تجربه مشترک نیز بود. بسیاری از ما در یک روال مشابه قرار داریم: صبح زود ، ورزش در بیرون ، کار یا مطالعه ، چرت زدن بعد از ظهر ، بازگشت به ایوان برای غروب آفتاب. یک ریتم طبیعی ساده در حدود اساسی ترین نیازهای بشر وجود داشت – فضای باز و تعامل اجتماعی.

نایدا گفت ، این یک قدم رو به جلو از انزوای قرنطینه هتلی بود که قبلاً در همه گیری همه گیر تجربه کرده بود.

خانم تویلی ، نویسنده مشترک “اثبات شده ایمن” ، به من گفت که هوارد اسپرینگز شبیه به بیمارستان های قدیمی است.

وی گفت: “از لحاظ تاریخی ، همه امکانات قرنطینه باید دارای تهویه باورنکردنی بودند و این امر به طور ناخواسته قرنطینه را به یک تجربه لذت بخش تر تبدیل می کرد.”

اما مشکل این است که حتی قرنطینه انسانی خروج اجباری است. تصمیماتی که دولت ها در مورد افرادی که در معرض خطر هستند اتخاذ می کند به ندرت عاری از سیاست است و اغلب فراتر از پزشکی به ترس های ناشی از احساسات و سوگیری ها می پردازد.

استرالیا اولین قرنطینه خود را در دهه 1800 و اوایل 1900 با سیاست نژادپرستانه استرالیا سفید ترکیب کرد. جان کامپستون ، اولین مدیر کل وزارت بهداشت استرالیا ، حتی مستقیماً اظهار داشت که هدف قرنطینه محافظت از قاره در برابر بیماری ها و “برخی از نژادهای بیگانه است که رسوم ناپاک و عدم رعایت عقل و سلامت کامل آنها تهدیدی برای سلامت هر جامعه ای است”. . ” “

“مراکز ملی پایداری” می تواند این گذشته را تکرار کند – به عنوان بخشی از سیستم کنترل مرزهای استرالیا ، که اغلب به دلیل استفاده از بازداشت های نامحدود در دریای آزاد برای پناهجویان محکوم می شود.

دکتر کولیگن گفت: “کمی ناعادلانه به نظر می رسد ، اما برای افرادی از کشورهایی مانند هند ، فیلیپین – مکانهایی که پیگیری واکسن و بهداشت عمومی در آنها دشوارتر خواهد بود ، خواهد بود.” “اینجاست که چه کسی آنجا خواهد بود.”

وقتی جمعه را ترک کردم ، فقط سردرگمی من در طول هفته و آخر هفته نبود که باعث شد استراحت کنم. به نظر می رسید استرالیا حس زمان و تمرکز خود را از دست داده است. این به همه گیری اجازه داد تا اساسی ترین آرزوی خود را از زمان حل و فصل بریتانیا زنده کند: انزوای هشدار دهنده.

نزاع دولت به دولت احساس استعمار کرد. تمدید قرنطینه به ترس قصر از هر کسی که در همسایگی نباشد اشاره کرد. ماه گذشته ، استرالیا بودجه اندک خود را برای ورود بین المللی به سه هزار نفر در هفته کاهش داد. نزدیک به 40 هزار استرالیایی در تلاش هستند تا به خانه بازگردند.

در قرنطینه در استرالیا ، متوجه شدم وقتی اردوگاه را ترک کردم ، گرفتن عکس های سلفی از دخترم ، دیگر فقط یک مکان نیست. این حالت روحی شده است. امیدوارم دائمی نباشه