خطر در میانمار پیش بینی می شود. بنابراین او پیشنهاد جسورانه ای برای ماندن در ژاپن ارائه داد.

اوساکا ، ژاپن – هواپیمای این فوتبالیست در دروازه بود. او آخرین شانس خود را در امنیت داشت.

این ورزشکار Ko Pyae Lyan Aung با تیم ملی میانمار به ژاپن آمده بود. در زمین ، قبل از اولین مسابقه ، او ژست سرپیچی – احوالپرسی سه انگشتی ، معروف از بازی های گرسنگی – را علیه حکومت نظامی که دولت منتخب کشورش را سرنگون کرد ، انجام داده بود. حالا او ترسید که اگر به خانه برگردد چه اتفاقی می افتد.

او چندین بار سعی کرده بود از تیم جدا شود و پناهندگی بگیرد و هر بار گرفتار می شد. خط مهاجرت در فرودگاه اوزاکا فرصتی دیگر فراهم کرد. وقتی مأموری وی را به جلو تکان داد و از او گذرنامه خواست ، به جای آن تلفن خود را ارائه داد. پیامی به انگلیسی و ژاپنی روی آن بود: “من نمی خواهم به میانمار برگردم.”

گامبیت کار می کند. او می تواند حداقل در حال حاضر بماند. اما در حالی که پرونده آقای Pyae Lyan Aung ژاپن را میخکوب کرده و دولت را تحت فشار قرار داده است ، سرانجام سرنوشت آن ممکن است به دو مسئله حساس سیاسی امروز این کشور بستگی داشته باشد: سیستم مهاجرت خصمانه آن و واکنش به کودتای میانمار.

کمتر کشوری از پناهندگان از ژاپن که سال گذشته تنها 47 پناهجو را در خود جای داده است ، کمتر از 1٪ از متقاضیان ، مهمان نوازی نمی کند. در ماه های اخیر ، در پی مرگ یک مهاجر خسته از سریلانکا در سلول بازداشت ، سیستم مهاجرت به یک میدان جنگ سیاسی تبدیل شده است.

در همین زمان ، دولت تحت فشار شدیدی در داخل و خارج از کشور قرار دارد تا تلاش بیشتری برای منصرف کردن ارتش میانمار انجام دهد زیرا این کشورها بی اعتنا به اعتراضات علیه کودتای 1 فوریه خود می پردازند. اما ژاپن که بهترین سرمایه گذار میانمار است و به طور کلی از مسائل مربوط به حقوق خارج از کشور اجتناب می کند ، تمایلی به انجام هر حرکتی که بتواند با جدا شدن از متحدانی مانند ایالات متحده تحریم های تحمیل شده ، رژیم را از بین ببرد ، ندارد.

پرونده آقای Pyae Lyan Aung احتمالاً س questionsالات بیشتری در مورد موقعیت ژاپن ایجاد می کند. تعداد فزاینده ای از ورزشکاران میانمار از نمایندگی این کشور در مسابقات ورزشی بین المللی خودداری می کنند ، با این استدلال که این امر باعث قانونی شدن رهبران نظامی می شود. حضور میانمار در المپیک توکیو در ماه جاری می تواند نقطه داغ دیگری باشد.

تا به حال ، آقای Pyae Lyan Aung عمدتا در مورد سیاست سکوت کرده و سفر او در سیستم مهاجرت – برخلاف تجربه بسیاری از پناهندگان در ژاپن – روان بوده است. در ماه مه کشور اعلام کرد اقدامات اضطراری به شهروندان میانماری که مایل به ماندن در ژاپن هستند اجازه می دهد تا برای ویزاهای موقت اقدام کنند. در 22 ژوئن ، آقای Pyae Lyan Aung این کار را کرد.

آن روز ، خبرنگاران یک کابینت بایگانی خاکستری را جلوی دفتر مهاجرت در اوزاکا در ساختمانی در گوشه ای طوفانی از بندر شهر که وی برای ثبت درخواست پناهندگی رسمی خود رفته بود ، جمع کردند.

وكیل وی گفت كه وی اخیراً مطلع شده است كه فوتبالیستهایی كه وی در میانمار می شناختند در جریان اعتراضات كشته شده اند و افزود اطلاعات جدید درخواست آقای Pyae Lyan Aung را قانع كننده تر می سازد.

در حالی که خبرنگاران س questionsالات خود را فریاد می زدند ، یک خال کوبی چشم غول پیکر از آرنج کج آقای Pyae Lyan Aung خارج شد و در صحنه چشمک زد.

هنگامی که یک مترجم شروع به انتقال پاسخ های خود کرد ، یک فرد خارجی ناگهان در درب مرکز مهاجرت ظاهر شد و به ژاپنی فریاد زد “مرا نجات بده!” او در خیابان دوید و کارمندان ، بندهایی که از گردن آنها می چرخید ، در تعقیب دقیق از ساختمان خارج شدند.

روزها قبل ، فقط چند بلوک از جایی که اکنون آقای Pyae Lyan Aung ایستاده بود ، او مهاجر بود که قصد فرار داشت.

وی در مصاحبه ای در خانه ای تنگ در اوزاکا ، جایی که اکنون زندگی می کند ، گفت که ترجیح می دهد در هنگام انتخاب تیمش مقابل ژاپن جلوی ضربات را بگیرد. اما میانمار با نتیجه 10 بر صفر شکست خورد و حرکت تحریک آمیز وی خبرساز شد.

در ابتدای سفر به ژاپن ، فوتبالیست های میانمار شروع به مخالفت آشکار با رژیم کردند. مردی هنگام مسابقه در مالزی وقتی با سلام سه انگشتی خود یک گل را جشن گرفت توجه بین المللی را به خود جلب کرد.

ده بازیکن بعدا گفتند که برای تیم ملی بازی نمی کنند. به دنبال آن تصمیم یک شناگر مستقر در استرالیا از میانمار برای تحریم المپیک و دعوت از برگزارکنندگان برای ممنوعیت کمیته المپیک میانمار صادر شد. (برگزارکنندگان گفتند که باید از سیاست دور باشند)

عزیمت بازیکنان سفر به ژاپن را به تعویق انداخت و اتحادیه ملی فوتبال خجالت زده میانمار سایر ورزشکاران را برای سفر تحت فشار قرار داد.

قبل از عزیمت ، آقای Pyae Lyan Aung تصمیم گرفت بیانیه دهد. وی گفت ، او از وضعیت خانه ناامید و دلشکسته شد و وقتی اتحادیه فوتبال میانمار از حکومت نظامی فاصله نگرفت احساس خیانت کرد.

لحظه او وقتی تیمش قبل از بازی مقابل تیم ملی ژاپن معروف به آبی سامورایی برای سرود ملی صف آرایی کرد.

همزمان با سرازیر شدن اخبار حرکات تحریک آمیز وی ، طرفداران نگران امنیت او بودند. آنها با U Aung Myat Win ، یک فعال و رستوران دار که در سال 1990 از میانمار به ژاپن فرار کرد ، تماس گرفتند. آقای آنگ میات وین پس از سالها بازداشت در سیستم مهاجرت ژاپن ، به یکی از معدود پناهندگانی تبدیل شده است که در این کشور پناهندگی می گیرند.

در طول سال ها ، او تمام تلاش خود را کرده است تا به سایر مهاجران میانماری کمک کند تا زندگی در ژاپن را طی کنند. وی به آقای Pyae Lyan Aung پیامی فرستاد و استدلال کرد که بازگشت به خانه می تواند کشنده باشد و از او پرسید آیا می خواهید در ژاپن بمانید؟

در ابتدا این ورزشکار مطمئن نبود. اما طولی نکشید که تصمیم گرفت آن را امتحان کند.

تیم وی تحت نظارت دقیق بود. مدیریت آن بازیکنان را زیر نظر گرفت و فدراسیون فوتبال ژاپن یک شرکت امنیتی خصوصی استخدام کرد تا اطمینان حاصل کند که این افراد قرنطینه را نقض نمی کنند.

آقای آنگ میات وین مسیرهای احتمالی آقای Pyae Lyan Aung را برای فرار از هتل خود در اوزاکا جستجو کرد. او مجبور شد به راحتی از کنار هم تیمی هایش عبور کند و با آسانسور یا پله های اضطراری از بانک مرکزی پایین بیاید.

خیلی سخت شد. پس از چندین بار تلاش ناموفق ، آقای آنگ میات وین با یك وكیل مهاجرت متخصص در پرونده های پناهندگی ، یوشی هیرو سورانو تماس گرفت ، كه با ارائه ی یك شکایت به پلیس گفت كه آقای پیا لیان آنگ به اسارت گرفته شده است.

مقامات با اتحادیه فوتبال ژاپن تماس گرفتند و آنها به آنها اطمینان دادند كه این ورزشكار آزادانه قادر به حركت است. آقای سورانو گفت که کارکنان هرگز با او صحبت نکرده و از هتل بازدید نکرده اند.

این گروه در پاسخ به سوالی درباره اوضاع گفت که به دلیل محدودیت های دولت در Covid-19 ، نیروهای امنیتی خصوصی را برای نظارت بر همه تیم های خارجی در ژاپن و همچنین بازیکنان ژاپنی که با آنها تماس گرفته اند استخدام کرده است. وی گفت که نتوانسته است تأیید کند که آیا محدودیتهای اضافی در جنبش آقای پیائه لیان آنگ وجود دارد.

آقای آنگ میات وین و سورانو مرتباً نقشه های فرار را می کشیدند ، اما روزنامه نگاران شروع به تجمع در مقابل هتل کرده بودند و توجه خیلی زود غیرممکن شد.

چندی نگذشت که آقای Pyae Lyan Aung و دیگر بازیکنان در اتوبوس به فرودگاه بودند. آقای اونگ میات وین او را دنبال کرد.

وی به آقای Pyae Lyan Aung که کمی انگلیسی صحبت می کند و ژاپنی صحبت نمی کند ، گفت: “وقتی صحبت از مهاجرت می شود ، به آنها بگویید ،” من نمی خواهم به خانه برگردم. ” یکی از طرفداران به او پیامی ارسال کرد تا به نماینده نشان دهد.

آقای Pyae Lyan Aung پس از ارسال درخواست پناهندگی خود مطمئن نبود که در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد. او هیچ شغلی ، مهارت ژاپنی ندارد و بعید است از حمایت های دولتی برخوردار شود. وی گفت كه او امیدوار است كه به طور حرفه ای فوتبال را ادامه دهد ، اما اگر این اتفاق نیفتد ، هر كاری را برای ماندن در ژاپن انجام می دهد.

تنها چیزی که او به طور قطع می داند این است که – حداقل در حال حاضر – نمی تواند به خانه خود برود.