فرستادن یک پرنده در خطر انقراض از باغ عدن

در پایان سال 2019 ، من آماده تغییر چشم انداز بودم. به عنوان عکاس تاریخ طبیعی ، دو سال گذشته را صرف ردیابی پلنگ های برفی در هیمالیا کرده ام. سپس یک بعد از ظهر برفی با دکتر روهیت نانی وادکار ، زیست شناس پرنده تماس کوتاهی دریافت کردم بنیاد حفاظت از طبیعتبه او از من خواست در اسرع وقت به یک جزیره آتشفشانی کوچک در شمال دریای آندامان برسم.

ظرف یک هفته ، کوههای به ظاهر بی پایان و بی سرزمین را با ذره ای کوچک از زمین در حاشیه جهان جایگزین کرده بودم.

جزیره نارکوندام ، قطعاً پناهگاه حیات وحش که دکتر نانی وادکار قصد دارد تحقیقات خود را در آنجا انجام دهد ، به واژه “از راه دور” معنای جدیدی می بخشد. نارکوندام که در 80 مایلی شرق ستون فقرات اصلی جزایر آندامان واقع شده و مساحت کلی آن تنها 2.6 مایل مربع است (دو برابر پارک مرکزی) ، کوه آتشفشانی سبز متراکم است که از آب آبی عمیق بیرون می زند. تا به امروز ، تعداد بسیار کمی از دانشمندان و عکاسان تاریخ طبیعی پا به سواحل خالی از سکنه گذاشته اند.

رسیدن به نارکوندام ، که بخشی از اتحادیه هند در جزایر آندامان و نیکوبار است ، آسان نبود. هنگامی که مجوزهای مناسب دولتی را دریافت کردیم ، از سرزمین اصلی هند به سمت جزایر آندامان پرواز کردیم – به اندازه کافی ساده. اما پس از آن یک شب طولانی در دریایی طوفانی برای رسیدن به نارکوندام دنبال شد. علاوه بر این ، این جزیره امکان پهلوگیری یا فرود نرم را ندارد ، بنابراین ما مجبور شدیم قبل از فرود به قایق های لاستیکی کوچک بپردیم و با امواج مبارزه کنیم. از سر تا پا خیس شده بودیم.

سرانجام ، ما پنج نفر – سه دانشمند ، یک زیست شناس حیات وحش که تبدیل به یک هنرمند شد ، و من – با بیش از تجهیزاتمان ، جیره خشک و دوز سالم هیجان بیرون رانده شدیم.

هدف اصلی این تیم مطالعه و مستندسازی شاخهای Rhyticeros narcondami بود که در خطر انقراض و بومی این جزیره است. خوشبختانه ما اولین زوج خود را به محض برخورد با زمین روی ساحل دیدیم.

پس از دیدن شاخ بزرگ سرزمین اصلی هند ، متوجه شدم که این شاخ ها کوچکتر از آنچه انتظار داشتم بودند. اما آنها هنوز خیره کننده بودند. نر کمی بزرگتر ، با سر قرمز و بدن سیاه رنگ است ، در حالی که ماده کاملاً سیاه است. نزدیکترین خویشاوند پرنده تا کنون شاخ Blyth است که در پاپوآ گینه نو یافت شده است.

چند ساعت پس از ورود ما متوجه شدیم که شاخ های نارکوندام به وفور یافت می شود ، حتی اگر محدود به منطقه کوچک جزیره باشد. تعیین این که چه تعداد از آنها وجود دارد و چه عواملی باعث فراوانی آنها می شود ، دو سوال مهمی بود که تیم دکتر نانی وادکار در این بازدید دو ماهه به آن پی بردند.

کاوش نارکاندام یک چالش بود. زمین شیب دار آن از برجستگی ها و دره هایی تشکیل شده است که از سنگ های شل و خرد شده تشکیل شده اند و بوته های به ظاهر غیرقابل نفوذ و گیاهان چوبی کوهنوردی معروف به لیانا در کنار هم نگه داشته اند.

و با این حال هر روز ما در جهت متفاوتی از پایگاه خود حرکت می کنیم و اجازه می دهیم زیبایی جزیره در مقابل ما نمایان شود. برخی از تکه ها خشک و یادآور جنگل های برگریز بود ، در حالی که برخی دیگر مملو از مه و یادآور جنگل های متراکم ابری بود.

ما از میان بوته های درهم پیچیده روی دست و زانوهای خود عبور کردیم و به درختان غول پیکر نگهدارنده ، با ارتفاع حدود 130 فوت خیره شدیم و نور خورشید را از لایه های تاج پوشش به فرشی از سرخس های زیر فیلتر کردیم.

پس از مدتی ، تیم شروع به مطالعه فراوانی شگفت انگیز شاخ ها کرد. آنها برای ارزیابی تراکم جمعیت پرندگان روی ترانسکت ها در ارتفاعات مختلف قدم می زدند. قطعات پوشش گیاهی در تلاش برای درک تنوع گل به نمایش گذاشته شد. تله های دوربین در نزدیکی درختان میوه برای بررسی اثرات جوندگان بر روی گیاهان بومی نصب شد.

این کار زمان بر بود ، از نظر جسمی دشوار و یکنواخت بود ، اما هیجان کشف و شناسایی گونه های مختلف گیاهان و حیوانات در حالی که در مزرعه بودند برای شادی روح کل مهمانی کافی بود.

در طول روز ، فریادهای نامهای لاتین گیاهان و پرندگان مختلف در جنگل طنین انداز شد. عصر بیایید ، ما با آب نارگیل تازه به راحتی از تختخواب برگشتیم. شب ها به اقیانوس خیره می شدیم و در مورد جزیره که در زیر سطح آب قرار داشت ، فکر می کردیم و در آرزوی یک عمر بود که نمی توانستیم ببینیم.

برای چند روز ، من جرات می کردم که به تنهایی به دنبال لانه باشم و ساعت ها با لنزهای زوم روی درختان بنشینم ، به این امید که از شاخ ها تصاویر نزدیک بگیرم. من با عشق به سر و صدایی که آنها ایجاد می کنند هنگام تعقیب یا تغذیه درخت فیکوس آشنا شدم.

منقارهای شاخ نارکاندام دارای منقارهای عظیمی هستند که از آنها برای کندن میوه های ضخیم استفاده می کنند و قبل از قورت دادن آنها یا دادن آنها به شریک خود ، آنها را با ظرافت به هوا می اندازند.

زمان خواستگاری فرا رسیده بود و ما دچار انفجار رفتاری شدیم که رمزگشایی آن دشوار بود. برای هفته ها ، ما به طور مداوم صداگذاری ، خواستگاری و اتصال زوجین بین دوستان احتمالی را تماشا می کردیم. زن و شوهرها دور لانه ها آویزان می شدند ، آنها را به نوبه خود تمیز می کردند ، با هم پرواز می کردند ، با هم غذا می خوردند ، و از یکدیگر بسیار مهربان مراقبت می کردند.

در حالی که من مشغول عکاسی از این پرندگان بودم ، تیم شروع به جمع آوری پازل جمعیت شاخ کرد. آنها تخمین می زنند که نزدیک به 1000 پرنده ، با تراکم حدود 390 پرنده در هر مایل مربع – که بسیار بیشتر از تراکم ثبت شده برای گونه های شاخ دیگر روی کره زمین است.

علاوه بر این ، تراکم درختان میوه جزیره – به ویژه انجیرهای مصرف شده توسط شاخهای نارکوندام – بین دو و 10 برابر بیشتر مانند جنگل های قابل مقایسه

دکتر ناوندو پیج ، دانشمند موسسه حیات وحش هند و گیاه شناس این تیم توضیح می دهد: “انجیر دارای ویژگی منحصر به فردی در باردهی توزیع شده است.” بنابراین چندین درخت میوه در جزیره در همه زمان ها وجود دارد که این امر باعث می شود که مواد غذایی مورد نیاز برای شاخ ها در طول سال تامین شود. “

به غیر از انجیر ، گیاهان محلی دیگر نیز فراوان هستند. و از آنجا که شاخها بزرگترین میوه خواران در جزیره هستند ، دکتر پیج نظریه می دهد که پرندگان به طور م theثر توزیع درختان را به نفع درختانی که از آنها تغذیه می کنند ، خرج می کنند. به عبارت دیگر: با پراکنده شدن دانه ها در مدفوع آنها ، شاخها مدام جزیره را به باغ عدن خود تبدیل می کنند.

با این حال ، پرندگان با چالش هایی روبرو هستند. در سالهای اخیر ، جزایر آندامان و نیکوبار برای سرمایه گذاری هند در تلاش برای مقابله با گسترش چین در اقیانوس هند یک دارایی مهم برای هند بوده است. به این ترتیب ، مجمع الجزایر با خطر توسعه زیرساختی بالقوه روبرو است.

تغییرات آب و هوایی نیز یک تهدید بالقوه است ، به ویژه آنکه شناخته شده است که الگوهای باروری گیاهان را مختل می کند. دکتر نانیوادکار توضیح داد: “در چنین اکوسیستم متصل به هم ، فقط یک یا دو سال بد باردهی می تواند به طور قابل توجهی بر جمعیت شاخ تأثیر بگذارد.”

موش هایی که بومی جزیره نیستند نیز به نارکوندام حمله کرده اند. مطالعات اولیه روی تله های مجلسی نشان داده است که آنها از دانه های خاصی تغذیه می کنند و در نهایت ممکن است ترکیب گل جزیره را تغییر دهند.

در پایان تقریباً دو ماه اقامت ما ، در حالی که برخی از ما با قایق های لاستیکی عازم کشتی برداشت خود می شدیم ، یک جفت منقار شاخدار را دیدم که در آسمان باز پرواز می کرد و در نور طلایی سپیده دم درخشش داشت. برای من جالب بود که این آخرین باری است که من این پرندگان را می بینم ، “معجزات تکاملی” واقعی ، همانطور که دکتر نانی وادکار یک بار آنها را توصیف کرده بود.

وی افزود: “آنها باید از همان احترام و محافظتی برخوردار باشند که ما به شگفتی های ساخته شده توسط انسان در جهان ارائه می دهیم.”

پراسنجیت یداو عکاس تاریخ و علم طبیعی مستقر در بنگلور هند است. می توانید کارهای او را دنبال کنید اینستاگرام و توییتربه