محققان می گویند ، گونه های جدید دایناسورها بزرگترین گونه در استرالیا هستند

رابین و استوارت مکنزی که یک روز در سال 2006 موتورسیکلت را در مزرعه بزرگ گوسفندان و گاوهای خود در استرالیا رد می کردند ، متوجه توده ای شدند که شبیه سنگهای سیاه بزرگ بود.

با بررسی دقیق تر ، آنها مانند استخوان های دایناسور به نظر می رسیدند. حتی با بررسی دقیق تر با کمک دیرین شناسان در یک مطالعه جدید مشخص شد که آنها متعلق به گونه جدیدی از دایناسورها هستند که بزرگترین گونه کشف شده در استرالیا و یکی از بزرگترین در جهان است.

محققان از ارومانگا ، کوئینزلند ، محل زندگی مکنزی ، روز دوشنبه گفتند که آنها گونه جدید را شناسایی کرده و آن را Australotitan Cooperensis نامیده اند. کوپر پس از نهر در نزدیکی محل فسیل ها با نام مستعار کوپر ، یک ماهیتابه گردن بلند بود ، یک تیتانوسوروس علف خوار که گمان می رود بیش از 90 میلیون سال پیش ، در زمان کرتاسه زندگی کرده باشد. تیتانوسوروس نیز مانند براکیوسوروس بخشی از گروهی به نام sauropods بود که بزرگترین گروه از بین دایناسورها بودند.

گرچه با سه گونه دیگر تیتانوسورهای یافت شده در استرالیا ارتباط نزدیک دارد ، استرالوتیتان به طور قابل توجهی بزرگتر است. تخمین زده می شود که حدود 70 تن وزن داشته باشد ، در دو طبقه اندازه گیری شود و تقریباً به طول یک زمین بسکتبال گسترش یابد ، و از نظر اندازه قابل مقایسه با تیتانوسورهای غول پیکر موجود در آمریکای جنوبی است. یافته های محققان دوشنبه در مجله PeerJ منتشر شد.

اسکات هاک نال ، دیرینه شناس در موزه کوئینزلند در بریزبن و یکی از نویسندگان این تحقیق گفت: “این به نوعی شبیه اولین کلاه ما در حلقه است که به لیگ های بزرگ دایناسورهای بزرگ تیتانوسور در سراسر جهان وارد می شود.” “ما از این موضوع کاملاً هیجان زده شده ایم ، زیرا این فقط آغاز همان چیزی است که فکر می کنیم می تواند موج جدیدی از کشف بسیاری از دایناسورهای بزرگ استرالیا باشد.”

بر خلاف ایالات متحده ، که از آن زمان فسیل های دایناسور شکار می شود اواسط قرن نوزدهم، استرالیا “جزر و مد دایناسور” خود را نسبتاً اخیراً با مجموعه ای از کشفیات طی دو دهه گذشته آغاز کرد. مانند سه گونه دیگر تیتانوسورها ، Australotitan نیز در سازند وینتون یافت شد ، یک لایه ضخیم از سنگ رسوبی که قسمتهای زیادی از کوئینزلند را پوشانده است.

مت لامانا ، دیرینه شناس در موزه تاریخ طبیعی کارنگی در پیتسبورگ که بسیاری از تیتانوسورها را مطالعه کرده است ، گفت: “این یک کشف بسیار مهیج است و به شکلی خارق العاده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.”

دکتر لامانا گفت این مطالعه ، که وی در آن شرکت نکرده است ، نشان داد که در دوران کرتاسه ، “دایناسورهای استرالیایی به اندازه بزرگترین دایناسورهایی که ما می شناسیم بزرگ شدند”.

وی همچنین تجسم سه بعدی استخوان های استرالوتیتان را تحسین کرد ، سنگینی که به قدری سنگین است که ممکن است برای جابجایی به چندین نفر یا حتی یک لیفتراک نیاز داشته باشد. دکتر لامانا گفت ، تجسم ها مقایسه آنها با استخوان های گونه های دیگر را آسان تر می کند و “استاندارد جدیدی برای تجزیه و تحلیل یک تیتانوسوروس غول پیکر مانند این تعیین می کند.

از آنجا که این مکان بیشتر مسطح است و فاقد رشته کوه و دره هایی است که فسیل ها را از طریق فرسایش سنگ در معرض دید قرار می دهد ، استرالیا یکی از سخت ترین مکان ها برای یافتن دایناسورها در جهان است. دکتر هوکنول به جای اینکه انسان ها دایناسورها را پیدا کنند ، گفت: “دایناسورها شما را پیدا می کنند.”

به همین دلیل ، کشاورزان اهمیت خود را ثابت کرده اند زیرا آنها متوجه قطعاتی از استخوان های دایناسور می شوند که به سطح سرزمین خود مهاجرت کرده اند. دکتر هاکنل گفت ، ممکن است در خاک سیاه چند استخوانی “به زیبایی حفظ شده” وجود داشته باشد ، اما برای حفاری آنها به ماشین های بزرگ احتیاج دارند. جوامع محلی کوئینزلند مانند ارومانگا ، شهری حدود 60 نفره (به عنوان مثال) گهگاه گمراه می شود از Google Maps) ، نقشی اساسی در بازیابی فسیل بازی کرد.

یک استخوان دایناسور اولین بار در سال 2004 توسط پسر آنها سندی ، که در آن زمان 14 سال داشت ، در اموال مکنزی کشف شد. در ابتدا ، خانم مکنزی گفت که او و همسرش تصمیم گرفتند که بهتر است استخوان ها را در ارومانگا نگهداری کنند ، “به جای اینکه آنها را هزاران مایل به موزه ایالتی بفرستند.” بنابراین آنها خودشان یک موزه ایجاد کردند.

همسایه ها برای کمک جمع شدند. مشاغل کشاورزی محلی ماشین آلات حفاری ، پالایشگاه نفت سوخت تأمین می کردند و سایر افراد در شهر بودجه می دادند یا به عنوان داوطلب آموزش می دیدند.

آقای مکنزی ، که همچنین شهردار کوئیلپی شیر ، منطقه ای شامل ارومانگا است ، گفت: “از نظر جسمی ، ما نمی توانستیم استخوان ها را از زمین بیرون بیاوریم بدون اینکه جامعه از ما حمایت کند.”

حفاری ها در سال 2007 آغاز شد و پس از سالها آماده سازی و تجزیه و تحلیل با استفاده از اسکن 3-D برای مقایسه استخوان ها با گونه های موجود انجام شد.

موزه تاریخ طبیعی ارومانگا در سال 2016 ، با مأموریتی مشابه موزه تاریخ طبیعی در وینتون ، که توسط یک سازمان غیردولتی به نام عصر دایناسورهای استرالیا اداره می شود ، افتتاح شد. دکتر هاکنول گفت: ایجاد چنین موزه هایی “احتمالاً یکی از بزرگترین کمپین های علمی برای شهروندان در استرالیا ، قطعاً برای تاریخ طبیعی است.”

وی گفت: “بدون آنها ، هیچ یک از این فسیل ها کشف نمی شود ، هیچ یک از آنها حفاری نمی شود ، هیچ یک از آنها آماده نمی شود و هیچ یک از نظر علمی در دسترس نخواهد بود.”

مكنسيس مي گويد: حفاري هاي قابل توجهي در زمينه دارايي آنها در حال انجام است ، از جمله استخوان استخواني كه ممكن است گونه جديدي نيز باشد.

خانم مکنزی ، که اکنون یک دیرینه شناس میدانی ، مدیر موزه و از نویسندگان یک مطالعه جدید با همسرش است ، گفت: “من هرگز نمی بینم که همه این مواد در طول زندگی خود پردازش شده باشند ، مقدار زیادی از آنها وجود دارد.” “بنابراین ما برای ادامه استخدام افراد به این نوع تجهیزات در اینجا نیاز داریم.”

این موزه در حال تغییر نحوه تفکر مردم در ارومانگا در مورد آینده شهر است. آقای مکنزی گفت: با بسته شدن همه گیر مرزها ، که استرالیایی ها را مجبور کرده است بیش از یک سال در خانه های خود حصار بکشند ، گردشگری داخلی بسیار محبوب تر شده است. وی گفت که امیدوار است اکتشافات دایناسورها در ارومانگا پس از بازگشایی کشور بازدید کنندگان بین المللی بیشتری را نیز به خود جلب کند.

دکتر هاكنل گفت كه این موزه همچنین دانش دست اول کودکان ارومانگا را در اختیار آنها قرار داده است كه ممكن است در غیر این صورت به آنها دسترسی نداشته باشند.

وی گفت: “آنها احتمالاً هرگز به بریزبن نرفته اند ، هرگز اقیانوس را ندیده اند و با این وجود در اینجا بزرگترین دایناسور در استرالیا ، به معنای واقعی در حیاط پشتی خود دارند.”