نیروهای تحت حمایت هند به شاعران کشمیر دستور دادند سکوت کنند

بالمه ، کشمیر – هنگامی که خورشید در پشت هیمالیا غروب کرد ، شاعر به بستر سنگی رودخانه فرود آمد. به چپ و راست نگاه می کرد تا مطمئن شود کسی نظاره گر نبود. سپس ، به آب جوش ، شروع به خواندن کرد:

هر کلمه ای که در اینجا گفته می شود مربوط به سانسور و چک است

دیروز کسانی که برای عزت موعظه می کردند

بگذار امروز خنجرهای خشن گردنشان را ببوسند.

غلام محمد بات در طول زندگی اش شعر مقاومت را برای هرکسی که به حرف او گوش دهد خوانده است. در اواسط دهه 1990 ، در اوج شورش در خانه اش در کشمیر ، سرزمینی فوق العاده زیبا که مدت هاست هند و پاکستان ادعای آن را داشتند ، او در مراسم تشییع جنازه آنها برای مداحان می خواند.

به همین دلیل مقامات محلی او را به بازداشتگاه ها کشاندند ، جایی که او شعرهایی نوشت و برای زندانیان بعد از حلق آویز شدن از مچ دست و مجبور شدن به لامپ های فشار قوی خیره شود. به گفته وی ، تنها چیزی که نیاز دارد یک خودکار و یک ورق کاغذ است.

اکنون ، بیش از دو دهه بعد ، آقای بات – که با نام مستعار مدهوش بالهامی می نویسد – به طور مخفیانه شعر می خواند و سروده است.

او می گوید: “من در 30 سال گذشته چنین ظلمی را ندیده بودم.” “همه جا سکوت است ، گویی سکوت بهترین راه حل برای بحران کنونی ما است.”

نیروهای هندی در حال حاضر بخش اعظم منطقه مسلمانان را در اختیار دارند. دهلی نو دو سال پیش نیروهای اضافی را در کشمیر تخلیه کرد و این منطقه را از حدود هشت میلیون نفر از نیمه خودمختاری محروم کرد.

و در پی آزادی بیان ، مقامات شاعران این منطقه را گیج کردند و از یک سنت قدیمی استفاده کردند. سه شاعر کشمیری به نیویورک تایمز گفتند که اخیراً ساعت ها توسط ماموران پلیس مورد بازجویی قرار گرفته اند با خبرنگاران صحبت کنیدبه

در مصاحبه ها ، بیش از دهها نفر دیگر گفتند که نظارت شدید چاره ای ندارد جز این كه شعر نویسی درباره مقاومت را متوقف كرده یا آنها را مجبور به خواندن آن در جاهایی كه دور از دید مأموران دولتی است ، كنند.

زبیره ، شاعر کشمیری که تنها از یک نام استفاده می کند ، می گوید: “ما مجاز نیستیم نفس بکشیم مگر اینکه طبق قوانین و خواسته های دولت نفس بکشیم.” سکوت صداها ، آزادی بیان و شکایت – همه چیز ناپدید شده و خفه کننده است. “

خانم زبیره اکنون از ایست های بازرسی نظامی در کشمیر الهام می گیرد ، با سربازان برخورد می کند و سد راه های بی پایان دارد:

مسیرهای منتهی به و از

قلب فرسوده من مهر شده است

با رهبر کنسرتین

همان جا بمانید که قلب قیام می کند

هر دو روزی فرار خواهیم کرد

و یک ملت زنده را پشت سر می گذارد

دولت هند که از خشونت های جاری در منطقه خسته شده است ، می گوید که می تواند با در دست گرفتن کنترل قوی از حقوق فردی محافظت کند و می گوید که برنامه ای برای بازسازی اقتصاد منطقه دارد. مقامات کشمیر به درخواست اظهار نظر پاسخ ندادند.

نیرمال سینگ ، رهبر عالی حزب حاکم براراتیا جاناتا و معاون سابق وزیر جامو و کشمیر ، نام رسمی قلمرو تحت کنترل هند ، گفت که مقامات می خواهند فعالیت های تجزیه طلبانه که مدتها در دره کشمیر شکوفا شده است را مهار کنند.

“چه آنها شاعر باشند و چه شخص دیگری ، زیر سوال بردن تمامیت ارضی هند مجاز نخواهد بود. اگر شما در مورد آزادی یا پاکستان صحبت می کنید ، این مجاز نخواهد بود. “آقای سینگ با اشاره به دوران استقلال کشمیر گفت. “شما می توانید همه چیز را در چارچوب قانون اساسی هند بگویید. هیچ کس متوقف نخواهد شد. “

مقامات محلی موضع قاطعی در مورد این مرزها دارند. روزنامه نگاران نامیده میشود چی بنویسم، و برخی از پروازهای خارج از کشور ممنوع است. پلیس تهدید کرده است که به خبرنگاران در مورد شرایط موجود در شبکه های اجتماعی توییتر ، اتهامات ضد تروریسم را متهم خواهد کرد.

از سال 2019 ، بیش از 2300 نفر به دلیل قوانین دقیق ضرب و شتم و مبارزه با تروریسم در زندان بوده اند که فعالیت هایی مانند شعار دادن یا ارسال پیام های سیاسی در رسانه های اجتماعی را جرم تلقی می کند. یک رسانه هندیبه

حتی اعتراضات مسالمت آمیز نیز به سرعت توسط پلیس متوقف می شود. در 5 اوت ، دومین سالگرد سرکوب در هند ، بسیاری از تجار کشمیری در اعتراض به درهای خود قفل کردند. سپس در سرینگر ، پایتخت تابستانی کشمیر ، مردان با لباس غیرنظامی ، مسلح به میله و تیغه های آهنی بلند ، قفل درها و درهای مغازه های بسته را بریده و صاحبان خانه را مجبور به بازگشت کردند.

پلیس با مردانی که قفل ها را بریده بودند حاضر شد و هیچ کاری برای متوقف کردن آنها انجام نداد. یک افسر پلیس در پاسخ به سوالی از خبرنگاران که چرا پلیس آنجا حضور دارد ، گفت که آنها از تاجران محافظت می کنند. یکی دیگر روزنامه نگاران را اخراج کرد.

کشمیر از دیرباز محل تلاقی جهان هندو و مسلمان بوده است. شعر او این تاریخ غنی را منعکس می کند و بر فراز کوههای عاج ، دریاچه های کریستالی و مزارع خیره کننده گلهای وحشی جشن می گیرد.

اما برای قرن ها ، شاعران و سیاست کشمیر در هم تنیده شده اند. لعل دد ، شاعر تأثیرگذار که در دهه 1300 قلم زد ، بود او مدعی شد هم توسط هندوها و هم توسط مسلمانان. شیخ نورالدین ، ​​عارف قرن 14 ، از نوشته های خود برای گسترش اسلام و همچنین ایده اصلاح اجتماعی و اخلاق شخصی در جامعه کشمیری استفاده کرد.

آقا شهید علی ، شاعر کشمیری آمریکایی که در سال 2001 درگذشت ، سنت های شعری منطقه را به رسمیت شناخت-و از خشونت قیام دهه 1990 به عنوان الهام استفاده کرد:

من از طرف دور شما برای شما می نویسم.

حتی از ما که اینجا زندگی می کنیم دور است

جایی که دیگر نیستی

همه آدرس خود را در جیب خود حمل می کنند

حداقل جسدش به خانه می رسد.

شبه نظامیان به دنبال استقلال کامل از هند هستند و سال ها خشونت را برانگیخت. اگرچه جنگ در نهایت فروکش کرد ، جدایی طلبان سالها در منطقه ماندند و از حمایت اکثر مردم برخوردار بودند.

سپس بمب گذاری انتحاری بیش از 40 سرباز هندی کشته شدند و درگیری نظامی بعدی بین هندی ها و پاکستان در نزدیکی مرز مورد مناقشه آنها با کشمیر آغاز شد و منجر به سرکوب در دهلی نو در تابستان 2019 شد.

اخیراً در بعد از ظهر ، زیشان جیپوری ، شاعر 26 ساله کشمیری ، با دوستان خود در خرابه های قلعه ای مشرف به سرینگر نشسته بود و اشعار الهام گرفته از سالها خشونت را می خواند.

سوار بر بادهای شدید دامنه ، قلب تپنده

او در فصل های تاریک گشت.

خون دلتنگی را اینجا و آنجا دیدم.

اینجا و آنجا قلبهای بی قرار پیدا کردم.

آنها هر ذره را غرق در عزاداری یافتند.

آقای جیپوری ، نوه شاعر معروف کشمیری ، در سال 2010 هنگامی که گاز اشک آور همسایه 17 ساله اش را کشت ، تلخ شد. او شروع به متنفر شدن از کتاب های درسی خود کرد که کشمیر را به عنوان یک مقصد گردشگری خوشحال نشان می داد.

با این حال ، او گفت ، در سال های اخیر ، هنرمندان و شاعران نیازی به مبارزه سخت برای یافتن مکان هایی برای ابراز وجود ندارند.

آقای جیپوری گفت: “ما در حال خواندن شعر خود درباره خود یا چند دوست نزدیک هستیم.” وی گفت: “گلوی ما تنگ است زیرا دولت نمی خواهد ما هوای تازه تنفس کنیم.”

این درگیری همچنین آقای بات ، شاعری را که به عنوان مادوس بلخامی می نویسد ، لمس کرده بود. در اوایل سال 2018 ، مبارزان وارد خانه او شدند. سربازان هندی برای مبارزه با آنها وارد شدند. او خانه خود را از دست داد و بیش از هزار نفر صفحات شعربه او بعداً گفت که در حال تماشای شعله های آتش است ، احساس می کند تماشای سوختن بدن خود را تماشا کرده است.

او بعدا نوشت:

استبداد کشمیر باید تحمل می کرد

او سزاوار است هرگز فراموش نشود ، غریبه باشد

درون قلبمان ، محاصره شده ، آنها را نگه داشته ایم

به همین دلیل زخم ها خیلی زشت هستند که نشان داده نمی شوند

امروز او آیات خود را تا حد زیادی برای خود نگه می دارد. پلیس در دو سال گذشته چندین بار با او تماس گرفته و به او گفته است که سعی می کند اختلاف ایجاد کند.

در آن زمان ، او گفت ، سکوت طلا بود.

آقای بات در حالی که کنار رودخانه نشسته بود ، مراقب چشم دیگران بود و می گفت: “انگشتان نمی لرزد ، اما مغز نه می گوید.” “هند تا حد زیادی بر آرای ما غلبه دارد ، اما فریاد آزادی در قلب ما باقی خواهد ماند. او نخواهد مرد. “