یک سال در هتل حبس شده و سپس طعم ناگهانی آزادی

عماد مرادی ، یک پناهنده 38 ساله کرد که ساعات پس از آزادی در سال 2013 با قایق ایران را ترک کرد ، گفت: “من خوشحالم ، اما کمی ترسناک است.” او و دیگر پناهندگان چشمان اشک آلود داشتند که طعم اولین لحظات آزادی طی سالها را چشیدند.

آزادی این افراد یکی از بزرگترین امتیازات دولت استرالیا به جنبش حقوق پناهندگان این کشور در سالهای اخیر است. اما بیش از ده نفر از 60 مردی که در ابتدا در هتل مانترا محبوس بودند همچنان در بازداشت به سر می برند و برخی می گویند که آنها از وضعیت ویزا یا زمان آزادی آنها خبری دریافت نکرده اند.

به گفته مدافعان پناهندگی ، حداقل 100 نفر دیگر در هتل و آپارتمانهای کانگورو پوینت مرکزی در بریزبن هستند ، در حالی که چندین نفر دیگر از جمله خانواده در سایر متل ها و آپارتمان ها یا در مراکز دائمی حبس شده اند.

محمد جوي ميا روز چهارشنبه ، كه در سال 2013 از بنگلادش با قايق به استراليا سفر كرد و حدود يك سال است در هتلي بازداشت شده است ، گفت: “امروز من كاملاً نابود شده ام.” آقای میا و دیگران که هنوز در بازداشت بودند گفتند که پس از آزادی هم اتاقی ها و دوستانشان با احساسات خود دست و پنجه نرم می کنند.

حمیدرضا یوسفی ، پناهجوی دیگر ، اظهار داشت که از این که دولت استرالیا حتی پس از پیشنهاد اسکان مجدد مشروط در ایالات متحده ، در توافقی که در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما به وی پیشنهاد شد ، بازداشت او را بسیار ناراحت کرد. وی گفت: “اگر مرا دوست نداری ، مرا به آمریکا بفرست.”

فعالان گفتند که دو نفر از بازداشت شدگان سعی کردند جان خود را بگیرند. یکی از آنها ، تانوش سلواراس 31 ساله ، که پس از فرار از سریلانکا در سال 2013 با قایق به استرالیا رسید ، گفت که پس از سالها محرومیت از شرایط عادی ، به راحتی امید خود را از دست داد.